Χνάρια Θεάτρου

της Κατερίνας Γραμματικού 

Μεθαύριο, ο Κυριάκος Σάμιος παρουσιάζει το βιβλίο του και θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα γράψει.

...Παιδί ακόμα, αφού είχα πλέον εγκαταλείψει το παιχνίδι, ξεκίνησα το διάβασμα. Στις βιβλιοθήκες των σπιτιών που αλώνιζα, στα ράφια τους, κοιμούνταν άκοπες σελίδες βιβλίων. Εκεί εντόπιζα τη δική μου Liberta. Ούσα νεαρά μαθήτρια, στις επισκέψεις μου στην υποτυπώδη βιβλιοθήκη της Αγίας Τριάδας, κάνοντας γρήγορο άλμα από το συντηρητικό Γυμνάσιο, έπρεπε πριν κλείσει για μεσημέρι, να γυρίσω πίσω το βιβλίο που είχα δανειστεί για να πάρω άλλο και να μην χάσω το λεωφορείο μέχρι το χωριό μου. Βιβλιοθηκονόμος ήταν ο Κυριάκος Σάμιος (του το είπα κάποια στιγμή θαρρετά φανερώνοντας ένα ακόμη μυστικό).

Στεγαζόταν στο δωμάτιο μιας κατοικίας. Μπαίνοντας στην αυλή, μεριάζαμε πρώτα τα απλωμένα ρούχα στο σύρμα και το τσίρκο του νου άρχιζε τα δικά του νούμερα. Ένα μικροκαμωμένο σύμπαν χωρούσε επαρκώς να περάσει από το στενό φάσμα της μεταπολίτευσης στην άγρια κοινωνία των ευκαιριών, αφού ήταν εποχή που ξεκινούσαν να ράβονται νέες ταξικές διακρίσεις – ο έχων αυτοκίνητο μάρκας τάδε, θέση στο Δημόσιο, στρέμματα τόσα, κουστούμι και ταγέρ….  

Όταν η βιβλιοθήκη μας εγκατέλειψε, στέρεψε και η μεσημεριανή μου λαχτάρα. Έμειναν τα απλωμένα ρούχα να θυμίζουν το μυθοπλαστικό βασίλειο όπως τα τείχη στα κάστρα.

 «Η ζωή είναι ένα αφήγημα» έχει πει ο συγγραφέας Θοδωρής Γρηγοριάδης.

Ο κόσμος του βιβλίου δεν είναι απόλυτα παραμυθένιος, δεν ονειροβατείς με τη λογοτεχνία ή την ποίηση, δεν είναι χαμένος χρόνος να διαβάζεις ιστορίες, αφήνεις απλά χώρο στις κρυφές σου αναζητήσεις. Ψάχνοντας για ήρωες πιάνεις τα σχοινιά της μαριονέτας φαντασίας και την αφήνεις να παίξει ελεύθερα και ειρηνικά παιχνίδια του νου. Όταν μάλιστα πρόκειται για θέατρο, τα πράγματα σοβαρεύουν! 

Εύχομαι τα κείμενα αυτού του βιβλίου σου Κυριάκο να φτιάξουν άπειρες βιβλιοθήκες εικόνων στον καθένα μας.