Από τον Μεσσηνιακό κόλπο ως τις ακτές της Μάνης, η θάλασσα αποκαλύπτει τα πιο μαγικά της τοπία όταν την εξερευνάς με καγιάκ.
Υπάρχουν τόποι που δεν τους γνωρίζεις παρά μόνο όταν μπεις μέσα τους. Η Μεσσηνία είναι ένας απ’ αυτούς. Και αν οι δρόμοι της αποκαλύπτουν την πράσινη ενδοχώρα, τις ελιές και τα πέτρινα χωριά, η θάλασσα της κρύβει μια άλλη, πιο μυστική όψη. Όταν την πλησιάζεις με καγιάκ, γίνεσαι κομμάτι ενός ρυθμού που υπάρχει από πάντα — του αργού κυματισμού, του φωτός που γλιστρά πάνω στα βράχια, των ιστοριών που ψιθυρίζουν οι όρμοι και τα νησιά της.
Ξεκινήστε από τον όρμο του Ναυαρίνου, εκεί όπου η ιστορία συνάντησε τη θάλασσα το 1827. Το καγιάκ γλιστρά πάνω στα νερά που άλλοτε σείονταν από τα κανόνια της Ναυμαχίας, και τώρα καθρεφτίζουν το φως του πρωινού. Περιπλανηθείτε γύρω από τη Σφακτηρία, το μακρόστενο νησί που στάθηκε σιωπηλός μάρτυρας πολέμων και ηρωισμών από την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου ως την Επανάσταση. Στο νότιο άκρο, το Τσιχλί Μπαμπά υψώνει ακόμη το μαυσωλείο του Ιμπραήμ Πασά, ένα πέτρινο σημάδι ανάμεσα σε γαλάζιο και πράσινο. Πιο βόρεια, το μικρό νησάκι Χελωνάκι μοιάζει σχεδόν να επιπλέει πάνω στο νερό – ένας ιδανικός τόπος για βουτιές, ανάπαυση και εκείνη τη σπάνια αίσθηση ότι είσαι μόνος με το πέλαγος.
Αφήνοντας πίσω την Πύλο και τα αργά της απογεύματα, κατευθυνθείτε ανατολικά, εκεί όπου η ακτογραμμή γίνεται πιο άγρια και η Μάνη ξεκινά να ξεδιπλώνει τον χαρακτήρα της. Από την Καρδαμύλη ως την Τραχήλα, το καγιάκ γίνεται το πιο ελεύθερο μέσο περιπλάνησης. Η διαδρομή αυτή, ανάμεσα σε κρυστάλλινες παραλίες, απότομους βράχους και μικρούς κολπίσκους, είναι από τις ομορφότερες της Πελοποννήσου.
Η Στούπα με τα ρηχά της νερά και τη χρυσαφένια αμμουδιά είναι ιδανική για να ξεκινήσει κανείς το ταξίδι ή να κάνει στάση για ξεκούραση. Λίγο πιο πέρα, η Καλογριά θυμίζει σκηνικό από καρτ ποστάλ — η παραλία όπου ο Νίκος Καζαντζάκης γνώρισε τον Ζορμπά, τότε που ο Αλέξης Ζορμπάς ήταν ακόμη πραγματικός άνθρωπος, εργάτης στα λιγνιτωρυχεία της περιοχής. Σήμερα, μπορεί να δεις ταξιδιώτες από όλο τον κόσμο να κωπηλατούν στα ίδια νερά, χωρίς να γνωρίζουν πως πάνω στην άμμο αυτή γεννήθηκε μια από τις πιο δυνατές φιλίες της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Καθώς το καγιάκ γλιστρά πιο νότια, τα τοπία αγριεύουν. Οι βράχοι του Καταφυκιού, στο δρόμο προς τον Άγιο Νικόλαο, σχηματίζουν μικρές σπηλιές όπου το φως παίζει με τα χρώματα της θάλασσας. Είναι από εκείνες τις στιγμές που δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο — ούτε προορισμό, ούτε χάρτη. Μόνο να ακολουθείς τη γραμμή της ακτής και να αφήνεις τον ήλιο να σε οδηγεί.
Η Τραχήλα, τελευταίος σταθμός της διαδρομής, στέκει ήσυχη και περήφανη στο νοτιότερο σημείο της Μεσσηνίας. Εδώ το πέτρινο τοπίο της Μάνης συναντά το απέραντο του Μεσσηνιακού κόλπου. Αν τύχει να βρεθείτε στο δειλινό, θα δείτε τα βουνά να κοκκινίζουν και τη θάλασσα να γαληνεύει τόσο, που μοιάζει με καθρέφτη του χρόνου.
Το καγιάκ στη Μεσσηνία δεν είναι μόνο άθλημα ή περιπέτεια· είναι τρόπος να προσεγγίσεις τη φύση και την ιστορία μέσα από την πιο απλή κίνηση: μια κουπιά στο νερό, ένα βλέμμα στον ορίζοντα. Από τον Ναυαρίνιο ως την Καρδαμύλη, από τη Σφακτηρία ως τα βράχια της Τραχήλας, κάθε διαδρομή είναι ένα ταξίδι στην ουσία της Μεσογείου — εκεί όπου το φως, η πέτρα και το νερό συναντιούνται όπως πριν από αιώνες.
Μόνοι ή με παρέα, απλώς μπείτε στο νερό και αφήστε το καγιάκ να σας οδηγήσει. Η Μεσσηνία δεν χρειάζεται πολλά για να σε μαγέψει — μόνο λίγη σιωπή, λίγο αλάτι στο δέρμα και την αίσθηση ότι κάθε κύμα σε φέρνει πιο κοντά στην καρδιά της.
Από τον Μεσσηνιακό κόλπο ως τις ακτές της Μάνης, το καλοκαίρι αποκτά τον ρυθμό της κουπιάς και το φως του ήλιου πάνω στο νερό.
Δημοσίευση σχολίου