Τα τρένα που φύγαν

 

Εικ. 1 Παλαιά αφίσα ΣΕΚ

Θυμόμαστε με νοσταλγία τα τρένα να περνούν, την αναμονή στους σταθμούς επιβίβασης, κάποιο δάκρυ σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που την ξέβαψε. Μετανάστευση ο λόγος. Ακούμε νοερά το σφύριγμα του τρένου καθώς περνά έξω απ’ τα χωριά του κάμπου. Έχει τρυπώσει για τα καλά στο μυαλό μας. Μέσα από μνήμες θα το διαδίδουμε. Το τρένο είναι το συμβολικό πέρασμα του τόπου και του χρόνου.

Τα μικρά χωριά -όσα αντέχουν στον ανήθικο ξεπεσμό της ζουγκλώδους ανάπτυξης, της μπετοποίησης και φευδο-αστικοποίησης-, κρατούν το Ανθρώπινο στοιχείο, εκείνο το διατηρητέο μαγκανοπήγαδο, κινούν χωρίς βιάση την μανιβέλα των αναμνήσεων.

Κυκλώνοντας σκέψεις στο μυαλό μου, κατάλαβα πως η ερωτική μου σχέση με τα τρένα, ήταν πέρα από τις φωτεινές σημάνσεις και μπάρες που όφειλες να προσέχεις! Η αγάπη του τρένου βρισκόταν στην γοητεία να τσουλάς.

Εικόνα 2: Οι σιδ/κοί σταθμοί στα χωριά γίνονταν αποβάθρες φυγής και ονείρου και η μηχανοκίνητη άμαξα, το έλκηθρο με τα δώρα.

Ο σταθμός στον Αχλαδόκαμπο, στους Μύλους, στις Μυκήνες, στο Κουτσοπόδι, η στάση στο εργοστάσιο του Φραγκίστα στα μετέπειτα χρόνια του προαστιακού, δεν ήταν απλά τα τρένα που περνούσαν -τσαφ τσουφ- ντουμάνιαζαν, σε ξυπνούσαν κι έφευγαν. Το τρένο ήταν ο σφυγμός του χωριού, το άκουσμα του κόσμου και ο σταθμάρχης, άγρυπνη φιγούρα. Το σφύριγμα έδινε το σύνθημα επαγρύπνησης, το πέρασμα στη γλυκιά συμφωνία των ταξιδιών, όπως η μουσική ξέρει, με γραμμένες νότες, λίγη ανοιξιάτικη φαντασία και χειμωνιάτικα όνειρα, να σε πηγαίνει μακριά.

 

 

                                            Εικ. 3 : Κατερίνα Γραμματικού

Το τρένο δεν περνά εδώ και χρόνια. Μαζί με τα τραίνα που έφυγαν οριστικά στο μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου, κλείνουν και τα δημοτικά σχολεία. Τα παιδιά που λιγοστεύουν έγιναν πρόβλημα και τα κονδύλια δεν λογίζονται να δαπανηθούν για μια χούφτα μαθητές. Κυβερνητική τακτική οι προτεραιότητες… «τα χωριά που ερημώνουν», κοινή φρασεολογία η ετυμηγορία. Κι εκείνα τα παιδιά του τρένου, που ακόμη τρέχουν να το προλάβουν, του λαδόκαμπου, της χαράδρας, των επιβατών-λουόμενων, θα πάρουν τις ράγες στην πλάτη τους και θα περνούν σε φανταστικές παραλίες. Και από τα  ερειπωμένα σπίτια, πριν καταρρεύσουν (κάποια ίσως προλάβουν να γίνουν προϊόν στο χονδρεμπόριο του τουρισμού) θα μπαίνουν επιβάτες σε βαγόνια δίχως ράγες, δίχως χειραποσκευές, να τους πηγαίνουν σε στρατόπεδα μαζικού θεάματος εικονικής αναπαράστασης της ζωής στο χωριό, βλέποντας παντού σκιές και μια μηχανή που έχει φύγει από καιρό κι ακόμη περνάει.

Εικ. 4 : Κατερίνα Γραμματικού