Σε μια εποχή που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, που όλοι τρέχουν να προλάβουν κάτι —τη δουλειά, τη ζωή, τον εαυτό τους— πολλές φορές ξεχνάμε πως η μεγαλύτερη δυσκολία δεν είναι η έλλειψη χρόνου. Είναι η έλλειψη βλέμματος. Να βλέπεις πραγματικά τον άλλον. Να τον αναγνωρίζεις. Να του δίνεις χώρο.
3 Δεκέμβρη. Μέρα αφιερωμένη στα άτομα με αναπηρία. Ή με ειδικές ανάγκες. Ή, όπως κι αν θέλει κανείς να το ονομάσει. Γιατί το δύσκολο δεν είναι το όνομα. Το δύσκολο είναι η πραγματικότητα. Το δύσκολο είναι η ζωή όπως τη βιώνουν όσοι κουβαλούν μια πρόκληση στο σώμα ή στο μυαλό, όσοι βαδίζουν καθημερινά δίπλα στη δυσκολία, όχι ως τίτλο, αλλά ως καθημερινότητα.
Σε μια κοινωνία που ακόμη κι ο «αρτιμελής» παλεύει να σταθεί, να βρει χώρο, να ανασάνει· όπου η επιφάνεια υπερισχύει της ουσίας, το φαίνεσθαι της ύπαρξης, η εικόνα της ψυχής· σε μια κοινωνία που λατρεύει τις οθόνες της – από κινητά μέχρι τηλεοράσεις – μα δεν σηκώνει εύκολα το βλέμμα από αυτές για να δει τον συνάνθρωπο… εκεί, ανάμεσά μας, ζουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν έναν αγώνα δεκαπλάσιο.
Μέσα σε σπίτια μικρά και μεγάλα, φτωχά και πιο εύπορα, πίσω από συνηθισμένες πόρτες, χτυπά ο σκληρός λαχνός: ένα ατύχημα που άλλαξε τα πάντα, μια διάγνωση απρόβλεπτη, μια κατάσταση που εμφανίστηκε χωρίς αιτία. Εκεί όπου οι γιατροί ψάχνουν τις λέξεις, και οι γονείς ψάχνουν μια ανάσα. Εκεί όπου το «γιατί;» καταπίνεται για να μη γίνει κραυγή που σχίζει τον αέρα. Εκεί όπου η ελπίδα γίνεται καθημερινή άσκηση και η δύναμη δεν είναι επιλογή — είναι ανάγκη.
Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, η κοινωνία μας δυσκολεύεται ακόμη. Να στηρίξει. Να ακούσει. Να σταθεί. Προτιμά χαμόγελα φωτογραφιών αντί χαμόγελα ψυχής, προτιμά γιορτές και φωταγωγήσεις παρά σιωπηλές στηρίξεις, προτιμά πράξεις εντυπωσιασμού παρά πράξεις ουσίας.
Για πολλούς ανθρώπους, όσα θεωρούμε αυτονόητα —να ντυθείς μόνος, να πας μια βόλτα, να μιλήσεις, να εργαστείς, να κάνεις οικογένεια— είναι όνειρα που κατακτιούνται με επιμονή, εβδομάδα την εβδομάδα, χειμώνα τον χειμώνα. Και κάπου εκεί κουραζόμαστε όλοι. Κουράζονται κι εκείνοι. Να εξηγούν, να δικαιολογούν, να ζητούν. Κι έτσι σωπαίνουν. Γιατί χόρτασαν «ενδιαφέρον» που τελειώνει σε πέντε λεπτά, «συμπόνια» εποχικής χρήσης και βλέμματα που μοιράζουν λύπηση αντί σεβασμό.
Κι έτσι σήμερα, 3 Δεκέμβρη, μέρα υπενθύμισης, μέρα ευθύνης, μέρα ανθρωπιάς, ένα ρήμα βγαίνει μόνο του από τα χείλη όσων νιώθουν, όσων βλέπουν, όσων καταλαβαίνουν:
Δημοσίευση σχολίου