Στις πέτρινες κορφές και στις ανεμόδαρτες πλαγιές της Ανατολικής Πελοποννήσου φυτρώνει ένα ταπεινό, αλλά θαυματουργό βοτάνι: το τσάι του βουνού. Ο Σιδερίτης, όπως τον γνώριζαν οι παλιοί, κουβαλά στο όνομά του τη λέξη «σίδηρος» - μια υπόμνηση της δύναμης που πίστευαν ότι χαρίζει στον άνθρωπο. Από την αρχαιότητα ως σήμερα, το βότανο αυτό συνόδευσε γενιές και γενιές σε στιγμές αρρώστιας, ξεκούρασης και περισυλλογής.
Μικρή ιστορία ενός μεγάλου φυτού
Οι αρχαίοι θεραπευτές το σύστηναν για την αναπνοή, την πέψη και την ενδυνάμωση του σώματος. Στα αρχαιοελληνικά κείμενα εμφανίζεται σαν ένα δώρο των βουνών, απλό και αγνό, που φέρνει μαζί του την καθαρότητα του αέρα των κορυφών.
Οφέλη που ξεχωρίζουν
Πλούσιο σε αντιοξειδωτικά και φλαβονοειδή, το τσάι του βουνού προστατεύει το σώμα από την καθημερινή φθορά και τη φλεγμονή. Ανακουφίζει την πέψη, ηρεμεί το αναπνευστικό και προσφέρει εκείνη τη γλυκιά ζεστασιά που καταλαγιάζει την ένταση της μέρας. Πολλοί μιλούν για τη διακριτική του επίδραση στη διάθεση — μια ήρεμη, ανεπιτήδευτη τόνωση, σαν ανάσα καθαρού αέρα.
Ένα φλιτζάνι από το βουνό
Η παρασκευή του παραμένει σχεδόν τελετουργία: λίγα κλωνάρια στο καυτό νερό, 8–10 λεπτά αναμονή, και ο αχνός του φέρνει στο σπίτι το άρωμα της ψηλής ράχης.
Ταιριάζει με λουίζα, μέντα ή λίγο ξύσμα λεμονιού, αρκεί πάντα να υπάρχει μέτρο — όπως σε κάθε τι φυσικό και δυνατό.
Δημοσίευση σχολίου