Τάσος Αγγέλου | Το νομοσχέδιο για το 13ωρο οι εργαζόμενοι θα το πετάξουμε στα σκουπίδια

 

Φωτογραφία Αρχείου | Τάσος Αγγέλου

*Γράφει ο Τάσος Αγγέλου 

Στην τελική ευθεία μπροστά στον μεγάλο αγωνιστικό σταθμό της πανεργατικής απεργίας της 1ης Οκτώβρη, κορυφώνεται και η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, την εργοδοσία και τους μηχανισμούς τους σε κάθε χώρο δουλειάς. 

Τις μέρες που απομένουν η συζήτηση «ανάβει» ακόμα περισσότερο για το νομοσχέδιο - έκτρωμα και όσα φέρνει στη ζωή των εργαζομένων, παρά την τρομοκρατία εργοδοσίας και κυβέρνησης. 

Το συνδικάτο Γάλακτος –Τροφίμων Ποτών Αργολίδας-Κορινθίας αλλά και άλλα σωματεία παίρνουν όλα τα μέτρα για την επιτυχία της μάχης, κόντρα στις προσπάθειες υπονόμευσης του αγώνα παρά την καλλιέργεια της μοιρολατρίας και της παραίτησης, με τη συνδρομή των εργατοπατέρων, του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Στην μαύρη πραγματικότητα που ζούμε οι εργαζόμενοι, όταν ήδη δουλεύουμε πολλές παραπάνω ώρες από το 8ωρο πατάει, η ΝΔ και έρχεται να βάλει σφραγίδα στην «ευελιξία», στη ζωή - λάστιχο. 

Και με αυτόν ακριβώς τον τρόπο αποκαλύπτεται το μέγεθος της βαρβαρότητας που ήδη ζούμε, και η οποία φέρει τη σφραγίδα όλων των κυβερνήσεων. 

Ότι δηλαδή οι μισθοί δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά και αναγκαζόμαστε να κυνηγάμε υπερωρίες, να τρέχουμε από τη μια δουλειά στην άλλη για να καταφέρουμε να ζήσουμε στοιχειωδώς τις οικογένειές μας.

Όμως το νομοσχέδιο κάνει μια τομή: Μετατρέπει σε κανονικότητα όχι απλά τις περισσότερες ώρες δουλειάς μέσω του 13ωρου, αλλά την «ευελιξία» δίχως τέλος, ώστε να φτάνει στα απώτατα όρια η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.

Εκεί στοχεύουν η γενικευμένη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου για όλο το έτος, οι υπερωρίες στην εκ περιτροπής εργασία, οι δουλειές των 2 ημερών, η κατάργηση της ενιαίας άδειας αναψυχής, επισφραγίζοντας τελικά το «μοντέλο» ενός εργαζόμενου που θα είναι διαθέσιμος όλη μέρα και όλο τον χρόνο στην εργοδοσία.

Εργαζόμενοι που θα δουλεύουν χωρίς ωράριο, όποτε και για όσο χρειαστεί, από 6ωρο έως 12ωρο, για 4 ή για 7 μέρες τη βδομάδα, να μην προγραμματίζουν τη ζωή τους και ο ελεύθερος χρόνος να είναι ένας «μέσος όρος» μερικών ωρών σε βάθος ενός έτους.

Την 1η Οκτώβρη αξίζει οι εργαζόμενοι να κάνουμε το βήμα μαζικά και να απεργήσουμε, γιατί η απεργία «χτυπάει» εκεί που πραγματικά πονούν αυτοί που παρήγγειλαν το νομοσχέδιο: οι βιομήχανοι, οι ξενοδόχοι, οι μεγαλέμποροι, οι κατασκευαστικές, οι τραπεζίτες. 

Με την απεργία «νεκρώνει» η παραγωγή και μπλοκάρει η κερδοφορία, για τη στήριξη της οποίας έρχονται η 13ωρη δουλειά και η «ευελιξία». 

Έτσι, οι εργαζόμενοι «μετράμε» και δείχνουμε τη δική μας δύναμη, αποδεικνύουμε στην πράξη ότι χωρίς εμάς «γρανάζι δεν γυρνά».

Αλλά ακόμα κι αν γίνει τελικά νόμος ένα νομοσχέδιο όπως αυτό, το «στοίχημα» για εμάς τους εργαζόμενους παραμένει ανοιχτό:

Πατώντας στον απεργιακό μας ξεσηκωμό μπορούμε να βρούμε τη δύναμη για να το υπονομεύσουμε στην πράξη εκεί που θα επιχειρήσει να το υλοποιήσει η εργοδοσία. 

Υπάρχουν τέτοια θετικά παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με τα σωματεία τους έκαναν κουρελόχαρτα αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, υπέγραψαν Συλλογικές Συμβάσεις με προβλέψεις κόντρα στο νομοθετικό πλαίσιο. 

Όπως οι εργαζόμενοι στη ΔΕΛΤΑ, που πήραν τις προσαυξήσεις για τις τριετίες, παρά τον νόμο που δίνει το δικαίωμα στην εργοδοσία να τους τις κλέβει.

Και βασικότερο είναι το κίνημα που έχουμε ανάγκη σήμερα οι εργαζόμενοι για να περάσουμε στην αντεπίθεση. 

Σήμερα πρέπει να ανοίξει «στα γεμάτα» η συζήτηση για την προοπτική του αγώνα, για το πώς θα βαδίσει η εργατική τάξη, σε συμμαχία με τον λαό και τη νεολαία, στον δρόμο της ανατροπής, για να κάνουμε πράξη και το ότι μπορούμε «χωρίς αφεντικά». 

Να τεθούν δηλαδή στο στόχαστρο και η κυβέρνηση και όλες οι δυνάμεις με τις οποίες πραγματικά κυβερνά σήμερα το κεφάλαιο, διαλύοντας δικαιώματα και κατακτήσεις: Τα αστικά κόμματα, η ΕΕ, τα κρατικά επιτελεία κ.ο.κ.

Αυτό που κρίνεται λοιπόν σε μεγάλο βαθμό και μπροστά και σε αυτήν την απεργία είναι κατά πόσο η δυσαρέσκεια μας θα εκφραστεί με την ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, με το να δυσκολέψουμε τις προσπάθειες αναδιάταξης και ανακύκλωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, να ακυρώσουμε σχέδια εγκλωβισμού του λαού στην αναμονή για δήθεν καλύτερες μέρες, από τις διεργασίες αυτών που μας τσακίζουν τη ζωή.

Κρίνεται κατά πόσο θα κατοχυρώνεται η γραμμή ότι για να κερδίσει ο λαός πρέπει να χάσει το κεφάλαιο, και από την άλλη κατά πόσο δε θα ζούμε με την αυταπάτη ότι υπάρχει τάχα δρόμος όπου μπορούν να συναντηθούν τα κέρδη με τις ανάγκες των εργαζομένων.

Σε μια τέτοια κατεύθυνση μετριέται ουσιαστικά και το «αποτέλεσμα» της κάθε απεργίας, όπως και της 1ης Οκτώβρη.

Δίνοντας μάλιστα τη μάχη με τέτοιο προσανατολισμό, η προετοιμασία, η οργάνωση, η μέρα της απεργίας αφήνουν πολύτιμη παρακαταθήκη για την ισχυροποίηση του συνδικάτου, για την ένταξη περισσότερων εργαζομένων στα σωματεία τους, για την ενίσχυση της ταξικής γραμμής, για την πιο αποτελεσματική αναμέτρηση με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της.

Σήμερα είναι ρεαλιστική η μείωση του χρόνου εργασίας

Την εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης και των μεγάλων επιστημονικών επιτευγμάτων, «ρεαλισμός» δεν είναι η 13ωρη δουλειά αλλά η μείωση του εργάσιμου χρόνου.

Αυτό είναι που φέρνουν στο επίκεντρο οι διεκδικήσεις για 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, για περισσότερο ελεύθερο χρόνο, για δωρεάν πρόσβαση σε Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμό. Το κυνήγι του κέρδους, το γεγονός ότι κουμάντο στην παραγωγή κάνουν μια χούφτα επιχειρηματικοί όμιλοι εμποδίζει το να γίνει πράξη η μείωση του εργάσιμου χρόνου.

Έτσι επιβεβαιώνεται και η ανάγκη για την αλλαγή των συσχετισμών, για ένα κίνημα αντεπίθεσης, που θα βάζει στόχο να ανατρέψει τον πραγματικό ένοχο, την εξουσία του κεφαλαίου, ώστε να κατακτήσουν οι εργαζόμενοι, που παράγουν τον πλούτο, τη ζωή που τους αξίζει μέσα από τη δική τους εξουσία και οικονομία.

Όλοι και όλες στην απεργιακή συγκέντρωση !η Οκτώβρη στην πλατεία Αγίου Πέτρου στο Άργος

*Ο Τάσος Αγγέλου είναι πρόεδρος του Συνδικάτου Γάλακτος, Τροφίμων-Ποτών Αργολίδας-Κορινθίας