Στη συνέχεια, θα ακολουθήσει ομιλία - ανοιχτή συζήτηση με την
ψυχολόγο Αγγελική Μπαβέλλα, επιστημονικά υπεύθυνη του
Κέντρου Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας «Ελπίδα
Ζωής» της Π.Ε Αργολίδας σε συνεργασία με τον Εθνικό
Οργανισμό Πρόληψης και Αντιμετώπισης της Εξάρτησης (ΕΟΠΑΕ)
Σας περιμένουμε την Δευτέρα 11 Αυγούστου στις 20.00,
στον Αύλειο Χώρο του Νηπιαγωγείου Νέας Κίου.
“Δεν είμαι η άτυχη δωδεκάχρονη. Δεν είναι θέμα τύχης το να πέσεις θύμα
βιασμού ή ξυλοδαρμού.
Ή μάλλον, δε θα έπρεπε να είναι. Είναι ένα βαθιά κοινωνικό πρόβλημα, που δε συνδέεται πάντα με τυχόν ψυχικές διαταραχές του θύτη, αλλά, κυρίως, με το πλαίσιο, στο οποίο του δίνεται η δυνατότητα να δράσει”.*
Οι δολοφονίες, οι βιασμοί, η κακοποίηση των γυναικών δεν είναι «μεμονωμένα»
συμβάντα.
Είναι το αποτέλεσμα της άνισης εκμεταλλευτικής σχέσης ανάμεσα σε άντρες και
γυναίκες, με τις γυναίκες να υφίστανται συστηματικά και συστημικά βία και
καταπίεση πολλών μορφών.
Μία σειρά από διαστρεβλωμένες πεποιθήσεις που αφενός διαιωνίζουν την
αποπνικτική συνθήκη του να είσαι γυναίκα και αφετέρου υπονομεύουν
οποιαδήποτε τάση ρήξης των στερεοτύπων για το αντρικό φύλο από τους ίδιους τους
άντρες.
Η έμφυλη βία αποτελεί μια ανοιχτή πληγή που για να κλείσει θα πρέπει να φτάσουμε στη ρίζα του προβλήματος.
“Ξέρετε, είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβεις ότι μια κατάσταση δεν είναι νορμάλ, όταν έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει μέσα σε ένα αρρωστημένο περιβάλλον”.*
Όλα τα παραπάνω είναι ζητήματα που οφείλουμε να ακουμπάμε στο τραπέζι ξανά
και ξανά, μέχρι να υπάρξει η εποχή που θα είναι παρελθόν.
Όπως περιγράφεται και στο εν λόγω βιβλίο, "ξέρω πως δεν είμαι μόνη και ξέρω πως δεν είμαι η μόνη".*
ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΑΣ ΚΙΟΥ
ΤΖΕΝΗ ΚΡΙΘΑΡΑ: «Το να δίνουμε φωνή στα θύματα και τις μαρτυρίες τους είναι η αρχή των
πάντων στον πόλεμο ενάντια στην έμφυλη βία.
Η κοινωνία και ο δημόσιος λόγος έχουν δομηθεί στη βάση της σιωπής, της
ντροπής και της συνενοχής.
Λαμβάνουν ως δεδομένη την εκδοχή του θύτη και ξαναχτυπούν, ξαναβιάζουν και
ξανασκοτώνουν τα θύματα μέχρι
που τα ίδια και οι άνθρωποί τους να μην έχουν πια τη δύναμη να αρθρώσουν
φωνή και να υψώσουν ανάστημα.
Μέσα από το βιβλίο «Είμαι γυναίκα, γι’ αυτό με σκοτώνεις» προσπάθησα να
δώσω στα θύματα την ευκαιρία να μιλήσουν για τις πληγές, τις σιωπές και
τις ντροπές τους για να καταλάβω πως τελικά, το αφήγημα του «θολωμένου από
ζήλεια/ θυμό/ ποτό» κακοποιητή
είναι η εύκολη λύση για μία κοινωνία που αποτυγχάνει να προστατεύσει τον εαυτό της από βιαστές και γυναικοκτόνους.
Είναι μεγάλη τιμή οι λέξεις μου να παίρνουν σάρκα και οστά από τον
Μορφωτικό Σύλλογο Νέας Κίου.
Όταν τόσοι άνθρωποι έχουν την επιθυμία να αφιερώσουν τον πολύτιμο χρόνο
τους στην μελέτη ενός προβλήματος που διαπερνά κάθετα την κοινωνία, υπάρχει
ελπίδα - αν όχι για την καταπολέμησή του - για την ευαισθητοποίηση και την
κινητοποίηση, μακριά από την απάθεια, τα εύκολα συμπεράσματα και τον
λαϊκισμό. Πολύ συχνά, εκείνοι που καταδικάζουν τον βιαστή, κατηγορούν εξίσου το
θύμα.
Εκείνοι που εμφανίζονται πρόθυμοι να κάψουν στην πυρά τον γυναικοκτόνο,
αποδίδουν ευθύνες στη νεκρή.
Και πώς να υπερασπιστεί μία νεκρή τον εαυτό της; Σε μία κοινωνία που βρίθει υποκρισίας, η μάχη για την έμφυλη ισότητα γίνεται αγκάθι στο μάτι των θιασωτών της «αγίας ελληνικής οικογένειας» και έρχεται να μας υπενθυμίσει πως η αλληλεγγύη είναι σε αυτούς τους καιρούς η πιο επαναστατική πράξη»
Δημοσίευση σχολίου